Uwięziony w czaszce -- "Obłęd"

„Obłęd” zaczyna się fragmentem wojny w Zatoce Perskiej. Żołnierz, Jack Starks (Adrien Brody) zostaje postrzelony w głowę przez dzieciaka uzbrojonego w karabin maszynowy. Wtedy umiera po raz pierwszy - dosłownie, bo przeżywa śmierć kliniczną - i w przenośni, ponieważ już nigdy nie będzie takim samym człowiekiem. Niezdolny do walki wraca do rodzimego Vermont. Po tych traumatycznych przejściach, wydaje się, że nie może wydarzyć się nic gorszego...

Już był po drugiej stronie, jednak cudem powrócił - mówią lekarze. Lecz, czy naprawdę można to nazwać fartem? Wspomniany postrzał spowodował, iż czasami były żołnierz traci kontakt z rzeczywistością. Wkrótce zostaje oskarżony o zabójstwo policjanta. Wszystkiemu ponoć winne szaleństwo.

Jack twierdzi, że nie on zabił, jednak nie pamięta prawie nic ze zdarzenia, w którym brał udział. Wie jedynie tyle, że załapał się na stopa i jechał samochodem z nieznanym facetem. Wtedy zatrzymała ich policja. Sąd uznaje go niepoczytalnym i wysyła do szpitala psychiatrycznego. Tam zostaje poddany mrożącym krew w żyłach eksperymentom. Dr Becker (Kris Kristofferson), nafaszerowanego narkotykami, wkłada go - niczym trupa - do szuflady w prosektorium. Doprawdy upiorny pomysł. Starks w zamknięciu traci przytomność i przenosi się do innej rzeczywistości. Wkrótce zaczyna podejrzewać, że nie są to zwykłe halucynacje, tylko jego własna przyszłość. W odmiennej rzeczywistości spotyka dziewczynę, Jackie (Keira Knightley), której osoba wiąże się z teraźniejszością, Zakochuje się. Od tej pory Jack obawia się, że umrze po raz drugi - tym razem naprawdę.

Jak na amerykańskie produkcje ten film jest inny. Wymyka się z większości hollywoodzkich schematów, zaskakuje. To jego niewątpliwy atut, podobnie zresztą, jak gra aktorska. Mnie trochę przypomina „Mechanika”, który nie tak dawno wszedł na ekrany. Jednak jest lepszy niż jego hiszpański odpowiednik, choć trochę mniej efektownie sfotografowany.

Radomir Rek

Ocena (e-oskarów): 3,5/6